We hebben de tijd dus we doen op ons gemak boodschappen voor het ontbijt en de lunch. Het stadje oogt overdag met winkelende vrouwen en moeders met kinderen en mannen die zakken sjouwen heel anders. Op een plein naast ons hotel eten we op een bankje ons ontbijt. Brood, banaan, puntjes zwitserse smeerkaas en een yoghurtje. We zien allemaal kinderen een groot gebouw aan het plein binnengaan. We vermoeden dat ze er iets met sport gaan doen. Het zijn duidelijk kinderen van wat beter gesitueerde ouders. Ze worden per auto gebracht en dragen nette kleding.

De hoteleigenaar regelt een taxi voor ons. Het is nog even wachten en in die tijd zorgt hij voor een kop koffie en thee. Hij praat Georgisch, wij Nederlands en met handen en voeten, de kaart en google translate voeren we een aardig gesprek, denken we. Voor we bij de taxi chauffeur instappen vragen we wat de rit kost. Hij zegt (met zijn vingers) 6 lari. Dat vinden we wel wat weinig en we vragen nog: voor alle drie? Ja! Oké, we stappen in. De weg naar de grens is zeer slecht. We slalomen met een rustig gangetje de 26 kilometer naar de grens. Het is duidelijk ook een arm gebied. De huizen zijn vervallen en oud. Iedereen heeft een koe of een klein groente tuintje en voor ieder huis staan stapeltjes ‘turf’. Tenminste wij denken dat dat het is. Bij de grens zet de cheuffeur ons af en dan komt de aap uit de mouw. Hij bedoelde 60 Lari. Ai, maar dat is veel te duur voor deze rit. We proberen of hij genoegen neemt met 40 maar dat doet hij niet. Hij maakt een probleem en haalt de politie erbij. Wij geven hem nog 10 lari en vinden dat hij het daar mee moet doen. Dat vindt de politie blijkbaar ook want die bemoeit zich er verder niet mee. Hij druipt af.

Zonder problemen gaan we door de Georgische douane. Vanzelf komt er wel weer een stempel in ons paspoort. Vervolgens lopen we dan een stuk over niemandsland naar de Armeense douane. Heel maf is dat om te doen. We worden begeleid door een hond en vragen ons af of hij wel een paspoort heeft. Het is niet druk, auto’s passeren ons bijna niet. Aan de Armeense kant worden we heel hartelijk ontvangen. Ook daar krijgen we weer een stempel in ons paspoort. Ze willen graag weten waar je vandaan komt: Hollandia. Altijd is er gelijk een blik van herkenning. Dat land kennen ze wel.

We hebben om 15:00 uur afgesproken aan de Armeense grens. Wij zijn ruim op tijd, om 13:30 uur. We eten staande onze lunch omdat anders de hond ons teveel lastig valt. Eén van de mannen achter ons in het gebouwtje vindt het wel interessant drie van die vrouwen. Geen man? Nou dan vinden we in Armenië wel een man. Hij leert ons wat Armeense woorden en wil best op de foto met ons. Zijn collega is strikter en wil er niet bij.

Rond twee uur zien we een wit busje aankomen. We hadden het kenteken maar toen ze uitstapten herkenden ze Cora al van een skype gesprek. Man en vrouw, Nina een jonge meid die vertaalt naar het Engels en een chauffeur. Wat een hartelijk ontvangst! We stappen in en een nieuw deel van onze reis gaat beginnen. Nu geen toerist meer die zelf de weg moet vinden maar te gast bij een familie die de taal spreekt en ons invoegt in hun leven en wereld. Geweldig en heel bijzonder voor ons. Onderweg wordt via skype nog even contact gelegd om te kijken of alles gelukt is. Ja hoor, we hebben elkaar gevonden.

Al snel komen we bij de tweede grote stad van Armenië, Gyumri. Ze nemen ons mee naar een mooi ingericht restaurant met traditioneel Armeense attributen. We krijgen een rijke maaltijd. Vervolgens lopen we nog een rondje over het plein. En we maken ook een rondje in een paarden koets om het plein. We voelen ons net de koningin! De gevolgen van de aardbeving van 1988 zijn nog steeds te zien. Er is een sponsor die een oude getroffen kerk weer laat opbouwen.

Er gaan kerkklokken luiden van een kerk aan de andere kant van het plein. We gaan er naar binnen er is een dienst aan de gang. Wat als eerste opvalt is dat er geen banken in de kerk zijn. Iedereen staat, jong en oud, man en vrouw. Op diverse plekken is gelegenheid om een kaars aan te steken. In het liturgisch centrum gebeurd het. Diverse personen spelen daar een rol. Een jonge jongen die soms wat zegt, een man die in een grote stoel zit met zijn rug naar ons, een priester (of hoe noem je zo iemand) die de liturgie leidt, een andere man die ons welig bewierookt. Sommige vrouwen bedekken hun hoofd met een sjaal. Er is aandacht maar het is ook geen probleem als je zachtjes praat, heen en weer loopt of foto’s maakt. En mensen lopen in en uit. Helaas is het museum gesloten. We gaan naar de auto om een rit van 2,5 uur te maken voor we bij ons huis zijn.

De weg naar het huis, de berg op, is onverhard en vraagt aardig wat van de chauffeur en auto. Oma en twee kinderen staan op de uitkijk. Wel 1000 keer wordt ons gezegd om ons vrij te voelen en te zeggen wat we nodig hebben of willen. Er wordt een schaal fruit, ingemaakte vijgen en frambozen compote en cake neergezet. En een kop thee en koffie. Als ze even later Oma naar huis brengen start de taalles Nederlands-Armeens-Engels. Cora is de juf en met tekenen, uitbeelden en de hulp van de tolk komen we een eind. Maar of wij nu zulke goede leerlingen zijn?

Bij terugkomst blijken er nog boodschappen gedaan te zijn voor een warme maaltijd. We schuiven weer aan tafel aan want er is een grote pan met groenten, paprika, koolbladeren, aubergine en tomaat gevuld met gehakt klaargemaakt. En lekkere vleeswaren, kaas en brood gekocht. We gaan met een goed gevulde maag slapen. Cora en Annemieke slapen in de prinsessenkamer van de oudste dochter en ik slaap op een andere kamer op een tweepersoonsbed. Er is ons al vertelt dat er morgen een bruiloft is waar we naar toe gaan en naar de hoofdstad Yerevan. Verwonderd over zoveel gastvrijheid en hartelijkheid gaan we slapen.