Na een stevig ontbijt nemen we onze bagage weer op ons en dalen we af naar de doorgaande weg. We verwachten daar een marshrutka te kunnen nemen naar Akhaltsiche, 48 kilometer verder en daar over te stappen op een busje naar Vardzia. Maar de busjes die voorbij komen (waarvan we het bord met daarop de naam van de plaats waar ze naar toegaan niet kunnen lezen) stoppen niet eens voor ons. Wel een aantal taxi’s maar die sturen we door. Na een 20 minuten besluiten we dan toch maar een taxi te gaan nemen. Het lijkt niet te lukken. Op dat moment stopt er een man die ons meeneemt naar Akhaltsiche en afzet bij het busstation. Engels spreekt hij niet. Hij laat ons een folder zien van het bedrijf waar hij voor werkt. Hij verkoopt kranen en allerlei benodigdheden om die kranen te installeren. Geld wil hij niet, dus krijgt hij een presentje uit Holland. Een busje naar Vardzia staat klaar. We zijn één van de eerste klanten dus kunnen een plaats uitzoeken. De chauffeur wil je altijd op de achterste bank zetten maar daar trappen we niet meer in. Het duurt nog wel drie kwartier eer het busje vol genoeg is om te vertrekken. Het is niet alleen een vervoermiddel voor mensen maar ook een pakketdienst.

In Vardzia stelt de buschauffeur voor dat wij om 15:00 uur weer met hem terug kunnen en hij ons dan afzet op de plek waar de weg naar Armenië doorgaat. Het grappige is dat de chauffeur Georgisch praat en wij Nederlands en met onze handen en voeten begrijpen we elkaar. We hebben 1 uur en een kwartier om naar boven te klimmen en wat rond te kijken. Eigenlijk te kort maar wel voldoende om een idee te hebben. Bijzonder om te weten dat in deze grotwoningen in de hoogtijdagen 2000 monniken hebben geleefd. Zodra je in een grot stapt voel je het koeler worden.

De buschauffeur zet ons zoals beloofd op de weg naar Armenië af en zegt dat er met 20 minutos een marshrutka aan zal komen. Maar binnen 10 minuten stopt er weer een meneer die ons mee wil nemen naar de plek waar we een hotelkamer hebben, Ninotsminda. Ook deze meneer spreekt geen Engels. Hij hoopte dat wij een iphone hadden want de zijne is leeg en hij heeft geen oplader bij zich. Helaas, die hebben we niet. Het verbaasd ons wel want we hebben alleen nog maar eenvoudige mobiele telefoons gezien. De jongeren hebben veelal wel een smartphone maar dat is niet zo zichtbaar. De chauffeur doet onderweg nog even een boodschap. Aan het natte wegdek en hier en daar grote plassen zagen we al dat het flink geregend had. En nog een aantal buien hingen in de lucht.

Al onderweg naar Vardzia veranderde het landschap. Een ander soort steen, kalere bergen en ook geler gras. We zijn ook uit de toeristische zone. In dit grensgebied met Turkije en Armenië is een gemengde bevolking. Onze chauffeur naar Ninotsminda was een Armeniër. Ninotsminda is een werkstadje met alleen laagbouw en ruime straten. Het hotel is eenvoudig en weinig smaakvol. De hoteleigenaar verwijst ons voor het eten naar de overkant. Bij binnenkomst zien we een aantal opgedirkte dames zoals we ze nog niet gezien hebben. We worden in een aparte kamer gezet en bieden ons een pizza aan. Een menukaart hebben ze niet. Als de stroom weer op gang is kan de pizza gebakken worden. Na 10 minuten gaat het licht weer aan. Na een grote en goed gevulde pizza binnengewerkt te hebben doen we nog een klein rondje door het stadje. Maar we voelen ons niet helemaal veilig en gaan toch weer terug naar het hotel. Veel mannen met middenklasse en duurdere auto’s hangen rond bij het restaurant en om de hoek bij het casino.

We vermaken ons wel in onze hotelkamer met een boekje, een praatje en een wijntje. Morgen op naar Armenië. Via een Armeens contact van Cora is afgesproken dat er om 15:00 uur iemand bij de grens zou staan en ons mee gaat nemen. Waar naar toe? Daar hebben we nog geen idee van. We wachten het af.