Na een uitgebreid ontbijt gaan we naar de kerk in de woonplaats waar we zijn. Met de auto (volgens mij lopen ze nooit de berg af) gaan we naar beneden. De kerk is in een winkelstraat, het is er een drukte van belang. In en uitlopen is heel gewoon. In deze kerk zijn wel een paar banken waar voornamelijk vrouwen in zitten. Op het liturgische centrum gebeurd van alles. Er is een priester, twee volwassen jonge mannen, twee puber jongens en twee jongens van de basisschoolleeftijd. Ze lopen rondjes, strooien weer rijkelijk met wierook, dragen stokken met daaraan de zon en belletjes (hebben we later uitgelegd gekregen) reciteren en lopen regelmatig rondjes op het podium. Rechts staat een vrouwenkoortje van 6-8 vrouwen die zichzelf wat koelte toewaaien met waaiers maar ook mooi vierstemmig kunnen zingen. We blijven er een 20 minuten en gaan, na weer twee kaarsjes aangestoken te hebben, weg. Opvallend is dat iedereen met het gezicht naar het altaar (dus achteruit) de kerk uitloopt.

We gaan weer de berg op want het is ons inmiddels duidelijk geworden dat we alleen bij het eerste gedeelte van de bruiloft zijn. We gaan naar de bruidegom zijn ouderlijk huis. Daar gaat hij straks ook wonen met zijn vrouw. Ook Oma en Opa wonen daar. Er staan veel auto’s bij het huis van de gasten die heel mooi aangekleed en opgemaakt zijn. Er is muziek en er staat een tafel die rijkelijk vol staat met vleeswaren (soorten cervelaat worst) mooi opgemaakte schalen fruit, brood en kleine glaasjes voor cognac en vodka. De cognac wordt in Armenië gebrouwen. De bruidegom wordt dansend naar buiten gelokt, er wordt een borrel gedronken door de mannen en getoost. Oma en Opa krijgen een persoonlijke toost. Dan zwolt de muziek weer aan en komen jonge vrouwen met manden waar cadeau’s voor de bruid inzitten die ze hoog boven hun hoofd houden. We zien een paar schoenen en de bruidegom heeft inmiddels ook een mooi bruidsboeket in handen. Al dansend gaan ze naar de auto waar de bruidegom met de manden vertrekt naar de bruid. Zou ze de schoenen mooi vinden?

Wij gaan naar huis waar we gaan eten want rond 14 uur vertrekken we naar Yerevan. De bus die ze bij ons hadden bij de grens en een ander chauffeur is er weer. We stappen allemaal in en de jongste zoon zetten we in zijn voetbalkleren af bij oma. Met dus Nana en Maik, dochter Ala, tolk Nina en wij met zijn drieën. We zitten toch nog 2,5 uur rijden van Yerevan. Onderweg zien we nog het Sevan meer waar we morgen naar toegaan.

Als eerste gaan we naar een heel grote markt waar ze traditioneel Armeense dingen verkopen zoals kleden, kannetjes voor Armeense koffie, sieraden, beschilderde sjaals, souvenirs etc. Overweldigend zoveel. We ontdekken weer dat we niet zulke kopers zijn. Nu hebben we ook geen rode cent van het lokale geld. Dat voelt ook wel een beetje gek. De verkopers zijn absoluut niet opdringerig en laten je rustig kijken en weer doorlopen. Alles gaat in een heel rustig tempo.

Na de markt gaan we naar een ander gedeelte waar we in de parkeergarage onze auto zetten. We drinken op een groot terras aan een plein koffie en thee. Ik ben nog zo onhandig om een koffiekannetje (er zit een heel lange steel aan) om te stoten. Koffiedroes komt op kleding van Nina en koffie over mijn handen. Aja scheurt nog een rondje op een electrische mini scuad. Op het plein waar we aan dronken worden kinderen verleid om een rondje op een electrische auto te rijden die bediend wordt door een afstandbediening. Of een rondje te fietsen.

We flaneren door een brede, mooie maar ook zeer luxe winkelstraat. Gaan geen winkels naar binnen want ik vermoed ook voor hun portemonnee te luxe. Aan het einde is een plein met fonteinen en mooie gebouwen. Eén daarvan is het ministerie van financiën. Ook de ambassades kan je in deze omgeving vinden. We besluiten na beraad terug te lopen en ergens wat te gaan eten. Als het straks donker is vindt er een lichtspel met muziek bij de fonteinen plaats. Het is druk en we vinden een plekje in een Pizza-tent. Eén brok onrust is het er. Muziek staat aan, grote schermen met facebook berichten, veel mensen die heen en weer lopen. Je bestelling kan je per telefoon doorgeven. Maar dat gaat niet helemaal goed. Ze kunnen duidelijk de drukte niet goed aan. Maar we ontvangen onze pizza en eten die graag op. Het is inmiddels tegen 21:00 uur en we lopen weer terug naar de fonteinen.

Het is inmiddels een drukte van belang. Het lijkt wel of half Yerevan op de been is. Er is een rustige en ontspannen sfeer. Iedereen verplaatst zich rustig met zij gezin of heel romantisch samen of met een groepje vrienden. Er zijn duidelijk niet veel toeristen. Je herkent ze aan hun grote fototoestel. Uit luidsprekers klinkt muziek, Armeense maar ook Europese muziek (land of hope and glory). En de verschillende fonteinen dansen er lustig op los in allerlei figuren. De wind probeert het weg te waaien en een deel van het plein met gasten wordt best nat. Maar de temperatuur is heerlijk, ik schat rond de 25 graden, dus het is niet zo erg. We maken foto’s van elkaar en kijken en luisteren wat.

Het gaat een latertje worden. We rijden uiteindelijk tegen 23:00 uur de stad uit. Aan de rand van de stad stoppen we nog een keer om nog wat drinken te kopen en de mannen roken op hun gemak nog een sigaretje. Het is donker op de weg, de verlichting ontbreekt. Maar iedereen rijdt rustig en beheerst. Het valt ons sowieso op dat ook als iemand zich niet handig gedraagt op de weg er dan geen scheldkanonnade of in ieder geval gemopper volgt met gebaren volgt. Zelfs niet toen er zich voor ons een auto zich wel heel vreemd gedroeg. Geen achterlichten aan had en van links naar rechts over de weg reed. Het ging steeds net goed. We zijn er veilig voorbij gekomen. Ze hebben ook een hekel aan de gordel. Waar de politie wat meer aanwezig is hebben ze hem ‘nep’ om en anders niet. We zijn om 13:30 uur thuis. De familie gaat nog een kopje koffie drinken en wat TV kijken om bij te komen. Ze nodigen ons daar ook hartelijk toe uit maar wij duiken ons bed in. Moe van alle indrukken en de leuke dag weer.