We hebben de Ararat gezien! Een belangrijke berg ook voor Armenië. Alhoewel hij in Turkije ligt. Na ons ontbijt stappen we weer in het busje met de chauffeur. De kinderen gaan deze keer niet mee maar Anna en Maik en Nina de tolk wel. Het lijkt erop dat ze zelf ook vakantie genomen hebben. We gaan eerst nog even langs het kantoor van Anna. Het blijkt dat ze een eigen reisbureau heeft wat vliegtickets regelt voor klanten. Dat vinden we wel bij haar passen. Ze lijkt ons een goede en heel prettige baas!

Ze brengen ons naar de bakker in het stadje waar ze traditionele broden maken. O.a. de platte (net pannenkoeken). We worden uitgenodigd er zelf ook één te bakken. Het is heerlijk zacht en zeer elastisch deeg wat even in een oven geschoven wordt. De wat dikkere broden, die ook een platte vorm hebben gaan in een grotere oven. Het is warm werk maar ook hier is een goede werksfeer. Een man neemt ons ook nog mee naar achteren waar hij allemaal kippen houdt waar hij de eieren van verkoopt. Hele mooie kippen.

Daarna vertrekken we weer richting Yerevan naar het Sevan meer. Een heel groot meer waar gezwommen kan worden, waterfiets, rondvaartboot of wat stoerder een rondje op de yetski. Overal zijn zit- en eet gelegenheden met muziek. Het lijkt er zelfs op dat er een heuse camping is met houten keeten die je kan huren. Er wordt niet veel gebruik van gemaakt. Nu is vandaag het weer ook niet heel goed. Bewolkt maar wel met een goede temperatuur. Cora waagt zich in het water, Annemieke en ik gaan met de waterfiets het water op. Een jongen van denk ik 11 wordt gesommeerd met ons mee te gaan en voor ons te fietsen. Veel zin heeft hij er niet in. We eten een geroosterde vis met salade, heerlijke kaas en brood. Het is dan inmiddels 15:30 uur.

Daarna stappen we weer voor een rit van 3 uur in de auto naar de eerste christelijke kerk in Armenië, Khor Virap. Vandaaruit hebben we zicht op de Ararat. Helaas niet een helder zicht maar we zien de contouren. Vanzelf gaan we er allemaal mee op de foto. Het is een soort complex met meerdere gebouwen. In één ervan kunnen we een trap af recht naar beneden waardoor we in hol onder de grond komen. Het verhaal gaat dat daar Gregorius de Verlichter in de 3e eeuw 13 jaar heeft vastgezeten om daarna de Armeense koning Tiridates IV te bekeren tot het christendom, waarmee Armenië de eerste christelijke staat ter wereld werd. Naar beneden gaan ging nog wel maar naar boven gaan vond ik doodeng. Omdat beneden blijven geen optie was heb ik met alle kracht die in me was en niet denkend aan het gat onder mij me naar boven gehesen. Het is een heel rustgevende plek die heel mooi ligt op een berg. Vlakbij is een grote begraafplaats. We snappen het wel dat je op deze plek graag begraven wil worden.

Via Yerevan rijden we weer terug. De route door de stad begint bekend te worden. Het is druk maar iedereen zoekt heel beheerst en rustig een plekje op de rijbaan. Ondanks dat hebben we al wel een paar aanrijdingen gezien. Er is veel politie onderweg te zien. De gordel gaat weer ‘net-als-of’ om en er wordt nog iets rustiger gereden als politie zichtbaar is.

Als we de stad weer uit zijn en langs het Sevan meer rijden maken we nog even een stop om iets te eten. Thuis heeft mamma van Anna voor eten gezorgd dus we moeten niet teveel eten. We kiezen voor iets zoets, een stuk baklava. Ongeveer 22:30 uur zijn we thuis. De jongste ligt al te slapen Ala is nog wakker. We gaan aan tafel en eten heerlijke koolsoep met rundvlees die oma gemaakt heeft. Het is fijn om ook de moeder van Anna te ontmoeten. Als Nina weg is ontpopt Ala zich als tolk. Ze heeft er gevoel voor en al aardig wat woorden geleerd. Met de handen erbij komen we een heel eind.

Ik lig rond 13:00 uur op bed. Als ik om 14:30 uur naar het toilet moet loopt Anna nog met een bezem in haar hand. Waar haalt ze de energie vandaan.