De hele nacht heeft het geregend en ’s morgens is de omgeving gehuld in een dikke wolk waar ook regelmatig regenbuien uitvallen. We ontbijten op ons gemak en gaan om 12:00 uur naar beneden in de hoop de marshrutka van 13:00 uur te kunnen nemen. Helaas, we worden op het plein al aangesproken door een jongen die ook Nederlander blijkt te zijn. Ze willen een taxi met ons delen want ze kunnen pas om 16:00 uur met de marshrutka mee. Dat willen we wel. Maar een gewone auto is te klein. Er is een taxichauffeur die acht plekken heeft. Dus zoeken we er nog twee of drie bij zodat we de prijs over meer kunnen verdelen. Ook dat lukt. Twee jonge Noorse meiden gaan ook mee. Wij brengen de gemiddelde leeftijd wel omhoog. Doen we steeds trouwens. Het is wel een rib uit ons lijf hoor. Nu kost de rit geen 6 lari p.p. (€ 2,10) maar 15 lari p.p. (€ 5,25). Dat hebben we niet begroot…. Maar het rijdt wel veel comfortabeler.

We hebben een appartement gehuurd in de buurt van het metro station waar we afgezet zijn. Maar deze keer laat google maps ons in de steek. Hij geeft (via de app van booking.com) niet aan waar hij is. Met vragen komen we ook niet verder. Dan ontdek ik dat de verhuurder mij heeft geappt. Ik zeg dat we voor station Isani staan. Hij zegt dat hij eraan komt. Blijkt even later dat hij naar het appartement is toegegaan. Tsja, helder communiceren blijft lastig. Maar hij is zo lief om ons op te komen halen. We stijgen op naar de 10^e verdieping en hebben een klein 40m2 nog vrij nieuw appartement met balkon, kitchenette, tweepersoonsbed en slaapbank tot onze beschikking. Ik vind 3 hoog prima wonen. Dit is me te hoog.

We zijn lui en lezen en slapen eerst nog wat voor we de klim naar de Sameba Kathedraal gaan maken. Ik ben blij dat we in een plat land leven. Al die trappen en klim- en daalpartijen. Mijn beenspieren en conditie is er wel op vooruit gegaan. Maar deze avond hebben mijn benen er niet zo’n zin in. Het is een groot terrein met verschillende gebouwen. Uit één van de gebouwen klonk muziek. Er was een samenkomst aan de gang. Ook hier weer geen banken, een enkele stoel voor een oudere. Opvallend is de vele mensen die een taak hebben in het liturgisch centrum. Ik vind dat we bij Hoop voor Noord al zoveel mensen op zondag in touw hebben. Dit vraagt nog veel meer organisatie. Een groepje van 4 mannen zingt heel mooi vierstemmig. Het is een wisselzang met wat de mensen op het podium zeggen en doen. Ik denk dat wel 80 lokale mannen, vrouwen, gezinnen de kerk bezoeken en in- en uitlopen. Rond de kerk wordt er veel gebedeld. Eén vrouw is boos dat we haar niets geven en doet mijn afwijkende loophouding uit narrigheid na. Hoe zou je als kerk nu om moeten gaan met al die bedelaars? We hebben een actieplan bedacht.

Op de terugweg naar huis eten we een pizza en salade. Het restaurant wordt gerund door 60+ dames die ons over proberen te halen voor een uitgebreider menu. Dat doen we niet want we hebben onszelf een borrelavond beloofd. Onder ons appartement is een spar die 24 uur per dag open is. Daar halen we een lekkere borrel en chips en chocolade. Ik slaap redelijk. Mijn eigen bed is toch het lekkerste.