Bruiloft en Yerevan

Na een uitgebreid ontbijt gaan we naar de kerk in de woonplaats waar we zijn. Met de auto (volgens mij lopen ze nooit de berg af) gaan we naar beneden. De kerk is in een winkelstraat, het is er een drukte van belang. In en uitlopen is heel gewoon. In deze kerk zijn wel een paar banken waar voornamelijk vrouwen in zitten. Op het liturgische centrum gebeurd van alles. Er is een priester, twee volwassen jonge mannen, twee puber jongens en twee jongens van de basisschoolleeftijd. Ze lopen rondjes, strooien weer rijkelijk met wierook, dragen stokken met daaraan de zon en belletjes (hebben we later uitgelegd gekregen) reciteren en lopen regelmatig rondjes op het podium. Rechts staat een vrouwenkoortje van 6-8 vrouwen die zichzelf wat koelte toewaaien met waaiers maar ook mooi vierstemmig kunnen zingen. We blijven er een 20 minuten en gaan, na weer twee kaarsjes aangestoken te hebben, weg. Opvallend is dat iedereen met het gezicht naar het altaar (dus achteruit) de kerk uitloopt.

We gaan weer de berg op want het is ons inmiddels duidelijk geworden dat we alleen bij het eerste gedeelte van de bruiloft zijn. We gaan naar de bruidegom zijn ouderlijk huis. Daar gaat hij straks ook wonen met zijn vrouw. Ook Oma en Opa wonen daar. Er staan veel auto’s bij het huis van de gasten die heel mooi aangekleed en opgemaakt zijn. Er is muziek en er staat een tafel die rijkelijk vol staat met vleeswaren (soorten cervelaat worst) mooi opgemaakte schalen fruit, brood en kleine glaasjes voor cognac en vodka. De cognac wordt in Armenië gebrouwen. De bruidegom wordt dansend naar buiten gelokt, er wordt een borrel gedronken door de mannen en getoost. Oma en Opa krijgen een persoonlijke toost. Dan zwolt de muziek weer aan en komen jonge vrouwen met manden waar cadeau’s voor de bruid inzitten die ze hoog boven hun hoofd houden. We zien een paar schoenen en de bruidegom heeft inmiddels ook een mooi bruidsboeket in handen. Al dansend gaan ze naar de auto waar de bruidegom met de manden vertrekt naar de bruid. Zou ze de schoenen mooi vinden?

Wij gaan naar huis waar we gaan eten want rond 14 uur vertrekken we naar Yerevan. De bus die ze bij ons hadden bij de grens en een ander chauffeur is er weer. We stappen allemaal in en de jongste zoon zetten we in zijn voetbalkleren af bij oma. Met dus Nana en Maik, dochter Ala, tolk Nina en wij met zijn drieën. We zitten toch nog 2,5 uur rijden van Yerevan. Onderweg zien we nog het Sevan meer waar we morgen naar toegaan.

Als eerste gaan we naar een heel grote markt waar ze traditioneel Armeense dingen verkopen zoals kleden, kannetjes voor Armeense koffie, sieraden, beschilderde sjaals, souvenirs etc. Overweldigend zoveel. We ontdekken weer dat we niet zulke kopers zijn. Nu hebben we ook geen rode cent van het lokale geld. Dat voelt ook wel een beetje gek. De verkopers zijn absoluut niet opdringerig en laten je rustig kijken en weer doorlopen. Alles gaat in een heel rustig tempo.

Na de markt gaan we naar een ander gedeelte waar we in de parkeergarage onze auto zetten. We drinken op een groot terras aan een plein koffie en thee. Ik ben nog zo onhandig om een koffiekannetje (er zit een heel lange steel aan) om te stoten. Koffiedroes komt op kleding van Nina en koffie over mijn handen. Aja scheurt nog een rondje op een electrische mini scuad. Op het plein waar we aan dronken worden kinderen verleid om een rondje op een electrische auto te rijden die bediend wordt door een afstandbediening. Of een rondje te fietsen.

We flaneren door een brede, mooie maar ook zeer luxe winkelstraat. Gaan geen winkels naar binnen want ik vermoed ook voor hun portemonnee te luxe. Aan het einde is een plein met fonteinen en mooie gebouwen. Eén daarvan is het ministerie van financiën. Ook de ambassades kan je in deze omgeving vinden. We besluiten na beraad terug te lopen en ergens wat te gaan eten. Als het straks donker is vindt er een lichtspel met muziek bij de fonteinen plaats. Het is druk en we vinden een plekje in een Pizza-tent. Eén brok onrust is het er. Muziek staat aan, grote schermen met facebook berichten, veel mensen die heen en weer lopen. Je bestelling kan je per telefoon doorgeven. Maar dat gaat niet helemaal goed. Ze kunnen duidelijk de drukte niet goed aan. Maar we ontvangen onze pizza en eten die graag op. Het is inmiddels tegen 21:00 uur en we lopen weer terug naar de fonteinen.

Het is inmiddels een drukte van belang. Het lijkt wel of half Yerevan op de been is. Er is een rustige en ontspannen sfeer. Iedereen verplaatst zich rustig met zij gezin of heel romantisch samen of met een groepje vrienden. Er zijn duidelijk niet veel toeristen. Je herkent ze aan hun grote fototoestel. Uit luidsprekers klinkt muziek, Armeense maar ook Europese muziek (land of hope and glory). En de verschillende fonteinen dansen er lustig op los in allerlei figuren. De wind probeert het weg te waaien en een deel van het plein met gasten wordt best nat. Maar de temperatuur is heerlijk, ik schat rond de 25 graden, dus het is niet zo erg. We maken foto’s van elkaar en kijken en luisteren wat.

Het gaat een latertje worden. We rijden uiteindelijk tegen 23:00 uur de stad uit. Aan de rand van de stad stoppen we nog een keer om nog wat drinken te kopen en de mannen roken op hun gemak nog een sigaretje. Het is donker op de weg, de verlichting ontbreekt. Maar iedereen rijdt rustig en beheerst. Het valt ons sowieso op dat ook als iemand zich niet handig gedraagt op de weg er dan geen scheldkanonnade of in ieder geval gemopper volgt met gebaren volgt. Zelfs niet toen er zich voor ons een auto zich wel heel vreemd gedroeg. Geen achterlichten aan had en van links naar rechts over de weg reed. Het ging steeds net goed. We zijn er veilig voorbij gekomen. Ze hebben ook een hekel aan de gordel. Waar de politie wat meer aanwezig is hebben ze hem ‘nep’ om en anders niet. We zijn om 13:30 uur thuis. De familie gaat nog een kopje koffie drinken en wat TV kijken om bij te komen. Ze nodigen ons daar ook hartelijk toe uit maar wij duiken ons bed in. Moe van alle indrukken en de leuke dag weer.

Georgië - Armenië

We hebben de tijd dus we doen op ons gemak boodschappen voor het ontbijt en de lunch. Het stadje oogt overdag met winkelende vrouwen en moeders met kinderen en mannen die zakken sjouwen heel anders. Op een plein naast ons hotel eten we op een bankje ons ontbijt. Brood, banaan, puntjes zwitserse smeerkaas en een yoghurtje. We zien allemaal kinderen een groot gebouw aan het plein binnengaan. We vermoeden dat ze er iets met sport gaan doen. Het zijn duidelijk kinderen van wat beter gesitueerde ouders. Ze worden per auto gebracht en dragen nette kleding.

De hoteleigenaar regelt een taxi voor ons. Het is nog even wachten en in die tijd zorgt hij voor een kop koffie en thee. Hij praat Georgisch, wij Nederlands en met handen en voeten, de kaart en google translate voeren we een aardig gesprek, denken we. Voor we bij de taxi chauffeur instappen vragen we wat de rit kost. Hij zegt (met zijn vingers) 6 lari. Dat vinden we wel wat weinig en we vragen nog: voor alle drie? Ja! Oké, we stappen in. De weg naar de grens is zeer slecht. We slalomen met een rustig gangetje de 26 kilometer naar de grens. Het is duidelijk ook een arm gebied. De huizen zijn vervallen en oud. Iedereen heeft een koe of een klein groente tuintje en voor ieder huis staan stapeltjes ‘turf’. Tenminste wij denken dat dat het is. Bij de grens zet de cheuffeur ons af en dan komt de aap uit de mouw. Hij bedoelde 60 Lari. Ai, maar dat is veel te duur voor deze rit. We proberen of hij genoegen neemt met 40 maar dat doet hij niet. Hij maakt een probleem en haalt de politie erbij. Wij geven hem nog 10 lari en vinden dat hij het daar mee moet doen. Dat vindt de politie blijkbaar ook want die bemoeit zich er verder niet mee. Hij druipt af.

Zonder problemen gaan we door de Georgische douane. Vanzelf komt er wel weer een stempel in ons paspoort. Vervolgens lopen we dan een stuk over niemandsland naar de Armeense douane. Heel maf is dat om te doen. We worden begeleid door een hond en vragen ons af of hij wel een paspoort heeft. Het is niet druk, auto’s passeren ons bijna niet. Aan de Armeense kant worden we heel hartelijk ontvangen. Ook daar krijgen we weer een stempel in ons paspoort. Ze willen graag weten waar je vandaan komt: Hollandia. Altijd is er gelijk een blik van herkenning. Dat land kennen ze wel.

We hebben om 15:00 uur afgesproken aan de Armeense grens. Wij zijn ruim op tijd, om 13:30 uur. We eten staande onze lunch omdat anders de hond ons teveel lastig valt. Eén van de mannen achter ons in het gebouwtje vindt het wel interessant drie van die vrouwen. Geen man? Nou dan vinden we in Armenië wel een man. Hij leert ons wat Armeense woorden en wil best op de foto met ons. Zijn collega is strikter en wil er niet bij.

Rond twee uur zien we een wit busje aankomen. We hadden het kenteken maar toen ze uitstapten herkenden ze Cora al van een skype gesprek. Man en vrouw, Nina een jonge meid die vertaalt naar het Engels en een chauffeur. Wat een hartelijk ontvangst! We stappen in en een nieuw deel van onze reis gaat beginnen. Nu geen toerist meer die zelf de weg moet vinden maar te gast bij een familie die de taal spreekt en ons invoegt in hun leven en wereld. Geweldig en heel bijzonder voor ons. Onderweg wordt via skype nog even contact gelegd om te kijken of alles gelukt is. Ja hoor, we hebben elkaar gevonden.

Al snel komen we bij de tweede grote stad van Armenië, Gyumri. Ze nemen ons mee naar een mooi ingericht restaurant met traditioneel Armeense attributen. We krijgen een rijke maaltijd. Vervolgens lopen we nog een rondje over het plein. En we maken ook een rondje in een paarden koets om het plein. We voelen ons net de koningin! De gevolgen van de aardbeving van 1988 zijn nog steeds te zien. Er is een sponsor die een oude getroffen kerk weer laat opbouwen.

Er gaan kerkklokken luiden van een kerk aan de andere kant van het plein. We gaan er naar binnen er is een dienst aan de gang. Wat als eerste opvalt is dat er geen banken in de kerk zijn. Iedereen staat, jong en oud, man en vrouw. Op diverse plekken is gelegenheid om een kaars aan te steken. In het liturgisch centrum gebeurd het. Diverse personen spelen daar een rol. Een jonge jongen die soms wat zegt, een man die in een grote stoel zit met zijn rug naar ons, een priester (of hoe noem je zo iemand) die de liturgie leidt, een andere man die ons welig bewierookt. Sommige vrouwen bedekken hun hoofd met een sjaal. Er is aandacht maar het is ook geen probleem als je zachtjes praat, heen en weer loopt of foto’s maakt. En mensen lopen in en uit. Helaas is het museum gesloten. We gaan naar de auto om een rit van 2,5 uur te maken voor we bij ons huis zijn.

De weg naar het huis, de berg op, is onverhard en vraagt aardig wat van de chauffeur en auto. Oma en twee kinderen staan op de uitkijk. Wel 1000 keer wordt ons gezegd om ons vrij te voelen en te zeggen wat we nodig hebben of willen. Er wordt een schaal fruit, ingemaakte vijgen en frambozen compote en cake neergezet. En een kop thee en koffie. Als ze even later Oma naar huis brengen start de taalles Nederlands-Armeens-Engels. Cora is de juf en met tekenen, uitbeelden en de hulp van de tolk komen we een eind. Maar of wij nu zulke goede leerlingen zijn?

Bij terugkomst blijken er nog boodschappen gedaan te zijn voor een warme maaltijd. We schuiven weer aan tafel aan want er is een grote pan met groenten, paprika, koolbladeren, aubergine en tomaat gevuld met gehakt klaargemaakt. En lekkere vleeswaren, kaas en brood gekocht. We gaan met een goed gevulde maag slapen. Cora en Annemieke slapen in de prinsessenkamer van de oudste dochter en ik slaap op een andere kamer op een tweepersoonsbed. Er is ons al vertelt dat er morgen een bruiloft is waar we naar toe gaan en naar de hoofdstad Yerevan. Verwonderd over zoveel gastvrijheid en hartelijkheid gaan we slapen.

Bordzjomi - Vardzia - Ninotsminda

Na een stevig ontbijt nemen we onze bagage weer op ons en dalen we af naar de doorgaande weg. We verwachten daar een marshrutka te kunnen nemen naar Akhaltsiche, 48 kilometer verder en daar over te stappen op een busje naar Vardzia. Maar de busjes die voorbij komen (waarvan we het bord met daarop de naam van de plaats waar ze naar toegaan niet kunnen lezen) stoppen niet eens voor ons. Wel een aantal taxi’s maar die sturen we door. Na een 20 minuten besluiten we dan toch maar een taxi te gaan nemen. Het lijkt niet te lukken. Op dat moment stopt er een man die ons meeneemt naar Akhaltsiche en afzet bij het busstation. Engels spreekt hij niet. Hij laat ons een folder zien van het bedrijf waar hij voor werkt. Hij verkoopt kranen en allerlei benodigdheden om die kranen te installeren. Geld wil hij niet, dus krijgt hij een presentje uit Holland. Een busje naar Vardzia staat klaar. We zijn één van de eerste klanten dus kunnen een plaats uitzoeken. De chauffeur wil je altijd op de achterste bank zetten maar daar trappen we niet meer in. Het duurt nog wel drie kwartier eer het busje vol genoeg is om te vertrekken. Het is niet alleen een vervoermiddel voor mensen maar ook een pakketdienst.

In Vardzia stelt de buschauffeur voor dat wij om 15:00 uur weer met hem terug kunnen en hij ons dan afzet op de plek waar de weg naar Armenië doorgaat. Het grappige is dat de chauffeur Georgisch praat en wij Nederlands en met onze handen en voeten begrijpen we elkaar. We hebben 1 uur en een kwartier om naar boven te klimmen en wat rond te kijken. Eigenlijk te kort maar wel voldoende om een idee te hebben. Bijzonder om te weten dat in deze grotwoningen in de hoogtijdagen 2000 monniken hebben geleefd. Zodra je in een grot stapt voel je het koeler worden.

De buschauffeur zet ons zoals beloofd op de weg naar Armenië af en zegt dat er met 20 minutos een marshrutka aan zal komen. Maar binnen 10 minuten stopt er weer een meneer die ons mee wil nemen naar de plek waar we een hotelkamer hebben, Ninotsminda. Ook deze meneer spreekt geen Engels. Hij hoopte dat wij een iphone hadden want de zijne is leeg en hij heeft geen oplader bij zich. Helaas, die hebben we niet. Het verbaasd ons wel want we hebben alleen nog maar eenvoudige mobiele telefoons gezien. De jongeren hebben veelal wel een smartphone maar dat is niet zo zichtbaar. De chauffeur doet onderweg nog even een boodschap. Aan het natte wegdek en hier en daar grote plassen zagen we al dat het flink geregend had. En nog een aantal buien hingen in de lucht.

Al onderweg naar Vardzia veranderde het landschap. Een ander soort steen, kalere bergen en ook geler gras. We zijn ook uit de toeristische zone. In dit grensgebied met Turkije en Armenië is een gemengde bevolking. Onze chauffeur naar Ninotsminda was een Armeniër. Ninotsminda is een werkstadje met alleen laagbouw en ruime straten. Het hotel is eenvoudig en weinig smaakvol. De hoteleigenaar verwijst ons voor het eten naar de overkant. Bij binnenkomst zien we een aantal opgedirkte dames zoals we ze nog niet gezien hebben. We worden in een aparte kamer gezet en bieden ons een pizza aan. Een menukaart hebben ze niet. Als de stroom weer op gang is kan de pizza gebakken worden. Na 10 minuten gaat het licht weer aan. Na een grote en goed gevulde pizza binnengewerkt te hebben doen we nog een klein rondje door het stadje. Maar we voelen ons niet helemaal veilig en gaan toch weer terug naar het hotel. Veel mannen met middenklasse en duurdere auto’s hangen rond bij het restaurant en om de hoek bij het casino.

We vermaken ons wel in onze hotelkamer met een boekje, een praatje en een wijntje. Morgen op naar Armenië. Via een Armeens contact van Cora is afgesproken dat er om 15:00 uur iemand bij de grens zou staan en ons mee gaat nemen. Waar naar toe? Daar hebben we nog geen idee van. We wachten het af.

Bordzjomi

We gaan verkassen. Hopelijk hebben we een goede boeking gedaan. Met een lokale marshrutka rijden we eerst naar het dorp om wat inkopen te doen voor onze luierdag. Cora en Annemieke vinden een klein winkeltje waar ze echte koffie zetten. Je ziet trouwens ook kleine winkeltjes waar ze verschillende soorten koffiebonen malen. Maar meestal kan je alleen oploskoffie kopen.

Ook nu is er weer een aardige meneer die denkt te begrijpen van google maps waar we naar toe willen en wijst ons een marshrutka. Dankzij google maps (offline) weten we waar we uit moeten stappen en begint er een heftige klim naar boven. Maar het is het waard. Een geweldig guesthouse tegen het bos aan met een heerlijke tuin en stoelen waar we kunnen zitten om te lezen, relaxen en onze was kunnen doen en uitgebreid douchen. En natuurlijk het blog bijwerken.

Ik ben de penningmeester en zet ook alle uitgaven nog weer eens op een rijtje. Aan de hand van een serieuze begroting kunnen we de stand van zaken bijhouden. We doen het goed! Op het eten houden we het meeste over (en we doen onszelf niet tekort), de overnachtingen een klein beetje op het vervoer moeten we bijleggen. Maar dat komt door de dure rit van Ushguli naar Kutaisi.

Morgen, vrijdag, vertrekken we naar Vardzia. Een grottenklooster. En zaterdag richting de Armeense grens waar iemand ons hopelijk op staat te wachten.

Kutaisi - Bordzjomi

’s Morgens verkennen we Kutaisi. We bezoeken een markt waar een geweldige overvloed is aan kleuren en geuren van groente, fruit en kruiden. Alle soorten voeding bij elkaar, groente en fruit, vrouwen die allemaal kaas verkopen, of de vleesverkopers. We laten ons verleiden om een lokale lekkernij te kopen. Het ziet er van een afstandje uit als gerookte worst maar het zijn noten geregen aan een touw en ondergedompeld in soort winegum stroop wat hard is geworden.

We beklimmen de trappen naar de Bagati kathedraal waar we een goed uitzicht hebben over de rommelige stad. In de buurt is een ‘garden’ met een gebouw met open ramen en gezellig ingericht. We drinken er een kop koffie (ik aan de sap want koffie heb ik nooit leren drinken) en maken plan de campagne. We boeken een guesthouse in Bordzjomi waar we hopelijk twee dagen heerlijk kunnen relaxen.

De hostel eigenaresse brengt ons met haar auto naar het busstation. Een jonge vrouw die op haar 15^e al trouwde en haar eerste kind kreeg. Dit bieden ze als service aan omdat ze buiten het centrum zitten. Wij vonden de gastvrijheid al erg prettig en hebben ze een Hollandse souvenir (koelkastmagneet) gegeven. Waarop wij er één van hun koelkast mochten uitzoeken.

De chauffeur van de marshrutka richting Bordzjomi (we moeten nog een keer overstappen) maakt geen vrienden. Een opgewonden standje in een log lichaam. Met een doekje veegt hij het zweet van zijn gezicht en rijdt in een voortvarende stijl weg. Hij snijdt een andere chauffeur af en probeert onderweg nog wat passagiers mee te nemen. Als hij inhaalt op een weg met een doorgetrokken streep wordt hij aangehouden door de politie. Wij vinden dat wel terecht. Het helpt, hij gaat rustiger rijden. We zijn wel benieuwd hoeveel boete hij heeft gekregen. Als ze in de bus hadden gekeken hadden ze ook gezien dat hij een ‘nep’ gordel had die niet vastzat.

We worden bij een benzinestation afgezet en proberen eerst of er nog een marshrutka is die ons verder kan brengen. Maar een taxichauffeur, die dat natuurlijk allang weet en ons al een aanbod had gedaan, hebben we de rit gegund. Hij zet ons af bij het guesthouse. Helaas is het geen rustige plek. Het ligt pal aan de doorgaande weg waar veel verkeer, ook vrachtverkeer, over heen dendert. Dat is niet de rust die we zoeken. We cancelen de tweede nacht wat het guesthouse niet leuk vindt. Het is ook nog eens een 20 minuten lopen van het dorp vandaan. Maar ja, eten willen we wel. Het is zeer toeristisch en het lijkt erop dat de toeristen alleen snoepen en wat drinken. Eindelijk vinden we een klein restaurant waar we ook weer heerlijk eten.

Ushguli - Kutaisi

Het was Cora haar grote wens om de terugweg door de bergen via Lentekhi te gaan. Na rijp beraad hebben we besloten dat te doen. De restauranthoudster wist een chauffeur met auto die ons wel wilde rijden. Maar eerst gingen Cora en Annemieke nog een tocht te paard maken. Ik waagde me daar niet aan omdat ik niet in kan schatten wat mijn bekken en heup daarvan zouden vinden.

Voor het ontbijt iedereen laten weten dat we een jarige hebben én dat ze 40 is geworden. Slingers opgehangen, ballonnen opgeblazen en oma vond dat er ook nog een taartje gemaakt moest worden om de kaarsjes in te doen. Het was een feestelijk ontbijt.

Om 13:00 uur waren Annemieke en Cora terug en na een snelle douche en de lekkerste kapachuri door oma gebakken in de houtoven stapten we in de 4wheeldrive. Er was nog een chauffeur bij. Ik baalde er eerst van omdat we daardoor met zijn drieën op de achterbank moesten zitten maar gaandeweg de rit was ik er blij mee. We hebben eerst wel 4 uur door de Kaukasus gekropen. De weg was zeer steenachtig, met veel kuilen en de auto lag niet heel hoog op de weg. Het was wel een schitterende tocht. We hebben nog nergens zoveel bloemen en planten gezien. En nergens was een teken van bewoning. Ook niet voor alleen in de zomer. Geen mens en ook geen dieren te zien de eerste 4 uur. Langzamerhand begonnen wat koeien op de weg te verschijnen en af en toe een huis. We waren blij toen we eindelijk asfalt onder onze wielen hadden. Dat betekende niet dat er helemaal geen onverharde stukken meer waren. Maar de weg werd steeds beter. We passeerden een aantal dorpen met een heel eigen stijl van huizen. Iedereen had een ijzeren (met versieringen) omheining en vaak op de heuvel lag een huis met veel hout en ramen.

Om 20:00 uur waren we in Kutaisi. Het was duidelijk dat onze chauffeurs hier de weg niet kenden. Maar dat losten ze handig op. Ze hevelden ons over naar een lokale taxi en betaalden hem om ons naar het hostel te brengen. De temperatuur was trouwens ook aardig gestegen. Oei, wat was het warm in onze kamer zonder airco. Op aanraden van de hosteleigenaar bij een zeer goed restaurant in de buurt gegeten. Gelukkig was daar wel airco. Maar de nacht was warm. Dat doen we niet meer!

Ushguli

Wat een bijzondere plek is dit! Een klein dorp wat het grootste gedeelte van het jaar geïsoleerd is van de buitenwereld. Je ziet er twee soorten mensen. De dorpsbewoners waarvan bijna iedereen een graantje mee pikt van de toeristen en dus de toeristen. Duidelijk herkenbaar aan hun kleding en bagage. Een klein deel is komen lopen uit Mestia, een ander deel laat zich brengen door een matrushka of een taxi. We treffen het ook heel goed met het weer, helder en een heerlijke temperatuur waardoor je de sneeuwbergen goed kunt zien.

We geven Annemieke alvast haar kadootje voor haar 40^ste verjaardag wat ze de andere dag wordt. Een rit per paard naar de gletsjer. Helaas lukt het vandaag niet maar maken we met de pensionhoudster een strakke planning voor morgen. We gaan aan de wandel en in een heel rustig tempo lopen we een paar uur richting de gletsjer en weer terug en zitten nog een poosje in de schaduw van een skihut. Voor de rest is er geen schaduw te vinden want we lopen boven de bomengrens.

We eten met de pot mee in het guesthouse Maspindzeli wat een heel goede maaltijd is. De familie heeft met elkaar veel plezier. Oma werkt ook nog hard mee in de keuken. Op een houtvuur worden alle maaltijden bereid en het brood gebakken.

’s Avonds gaan we naar de film. Een lokale filmmaakster, Mariam Khatchvani, heeft de film ‘Dede’ gemaakt waarin voornamelijk lokale bevolking in acteert. Op de zolder van een café met beamer en in kuipstoeltjes wordt de film vertoond met op de achtergrond het donderend geraas van de beek. De 21:00 uur film kost Gel 20 (€7,0). Hopelijk doen ze iets goeds voor het dorp met de winst. Een indrukwekkende film waarvan achteraf bij de nabespreking de puzzelstukjes op zijn plek vallen.

Om 00.00 uur feliciteren we Annemieke hartelijk met haar 40^ste verjaardag!

Mestia - Ushguli

Weer een schitterende rit door de bergen. Het eerste stuk, ongeveer 1/3 van de afstand, is goede net aangelegde weg. De andere 2/3 is off-road. We schommelen erop los maar wel door een schitterend berggebied. We leggen in ruim 2 uur, 47 kilometer af. Met af en toe een stijl ravijn of een koe die rustig midden op de weg blijft liggen.

De chauffeur brengt ons veilig in Ushguli. Het is alsof we in een middeleeuws dorpje terecht zijn gekomen. Wat we ook al in Mestia zagen, hier nog meer. Allemaal dezelfde vierkante torens, wel 20. Ooit was het nodig om je daarin te verschuilen voor de vijand. Ushguli is het hoogst permanent bewoonbaar dorp in Europa. We hebben zicht op een geweldige gletsjer die nog van Georgië is. Daarachter is Rusland.

We hebben een zeer mooi en prettig pension. Nog niet lang geleden gebouwd. Een familie runt het. In de winter is het ook een ski gebied. Je merkt dat het toerisme aan het aantrekken is. We geven onze lijven wat rust door een klein stukje te wandelen door het dorpje/gehuchtje en lekker te hangen tegen een berg in de zon. ’s Avonds gaan we vroeg naar bed.